این عکس واسه دیدار چند روز پیش رهبر انقلاب با اعضای مجلس خبرگان هست .

امام علی(ع) و کفشهای وصله دار رو شنیده بودیم ولی امام خامنه ای و دمپالی وصله دار رو دیدیم !( البته قصد مقایسه نیست و همچنین اینکه ساده زیستی آقا سند نمیخواد و همه حتی دشمنانشون هم به این اعتقاد دارن. فقط کاش یک سری از مسئولین کمی از ایشون سرمشق بگیرند)

این رهبر ارزش داره جون خودت و پدر و مادر رو فداش کنی !

بابی انت و امی یا خامنه ای .

بسم رب الشهداء و الصدیقین

مقام معظم رهبری: پیکر مطهر و معظم شهیدان هر جا آرام گیرد یاد مبارک و ‌آرامبخش و بهجت‌انگیز خود را در فضا می‌پراکند و صفا و معنویت می‌آفریند.

مجلس یادبود شهید بهروز صبوری ، پس از 31 سال گمنامی ؛ روز دوشنبه نوزدهم اسفند ماه 1392 ساعت 15 الی 16.30 در صحن آستان مقدس امام زاده حسن تهران برگزار می گردد. بدین وسیله از تمامی هموطنان عزیز و ملت شهیدپرور ایران علی الخصوص شهر تهران دعوت می شود تا در این مجلس یادبود و بزرگداشت که با حضور مادر این شهید بزرگوار برگزار خواهد شد ، حضور به هم رسانند.

آدرس دقیق آستان مقدس امام زاده حسن امیری علیه السلام: تهران ، منطقه 17 ، خیابان قزوین ، خیابان امین الملک ، آستان مقدس امام زاده حسن.

ستاد بزرگداشت شهید بهروز صبوری -

مرحله دوم عملیات فتح المبین بود. سال 61 . در این علمیات قرار بود سایت های 4و 5 آزاد شود. آن روزها، اهواز در تیررس دوربردهای عراقی ها بود. اتفاقاً شبی كه عملیات شروع شد، شب جمعه بود. ما را بردند دعای كمیل. بعد از دعا، مسیری را كه طی كردیم تا به منطقه عملیاتی برسیم، پیاده بردند تا دشمن متوجه ما نشود. آن شب از ساعت 11 تا 3 صبح فردایش پیاده روی كردیم. در داخل شیاری، مار را صف كردند. فكر می كنم حدود پنجاه متری با دشمن فاصله داشتیم.
ساعت حدود 4:30 صبح بود كه عملیات آغاز شد. عملیات كه آغاز شد، دشمن امانمان نداد، توپ و خمپاره بود كه زمین و زمان را پر از دود و آتش كرده بود. آن روز با حملة عاشقان های كه بچه ها كردند، 3 خاكریز دشمن را پی درپی و بدون مقاومت گرفتند، به خاكریز چهارم كه رسیدیم، كار كمی سنگین شد.
مقاومت دشمنان عجیب شده بود، از طرفی هم آ نها از زمین و هوا و با هر امكاناتی كه تصورش را بكنی به میدان آمده بودند، تا به خیال خود، پیروز آن مرحله از جنگ باشند. هوا گرگ و میش و ساعت حدودهای 6:30یا 7 صبح بود. چشمم به گلوله آتشینی افتاد كه با سرعت به طرف من می آمد، بلافاصله تصمیم گرفتم دراز بكشم. قبل از اینكه تمام بدنم بر روی زمین آرام بگیرد، بخشی از آن گلوله به من اصابت كرد و به پشت افتادم روی زمین.
خون بود كه توی هوا می پیچید و به سر و صورتم می ریخت. بخش های زیادی از بدنم داغ شده بود. یكی از رزمنده ها هم تركش خورده بود و كنارم دراز كشیده بود. من جایی افتاده بودم روی زمین كه نمی توانستم به درستی وضعیت خودم را ببینم. فكر می كردم خونی كه به هوا پاشیده، از رزمند های بوده كه در كنارم افتاده است.
از او پرسیدم: برادر رزمنده چی شده؟ من در آن لحظه كاملاً گرم بودم و هیچی متوجه نمی شدم. او هم كه می دانست چه اتفاقی افتاده، از دلش نمی آمد كه ماجرا را مستقیم به من بگوید.
گفت:« خودت نگاه كن » و دستش را زیر سرم گذاشت و بلند كرد تا خودم ببینم. كمی بلند شدم. مسیر نگاهم را اول انداختم به بدن او. ولی وقتی مسیر خون را كه پی گرفتم، رسیدم به پای راست خودم. دیدم پای راستم، تقریباً از زانو به پایین نیست، خواستم پایم را تكانی بدهم كه تكة گمشده اش را ببینم، احساس كردم پایم كاملاً بی حس است و انگار اصلاً جزو بدنم نیست.
دوست رزمنده ام پرسید: «چی شده ؟»
گفتم: « پایم نیست، اما چرا اصلاً درد ندارم ؟»
در همین حال و روز بودم كه علی اكبر خمسه - كه در عملیات بعدی شهید شد- از راه رسید و بالای سرم نشست. سرم را روی دامانش گذاشت. شروع كرد به پاك كردن صورتم و بوسه زدن بر آن.
گفت: «مرا می شناسی ؟ »
گفتم : « راستش، درست نمی توانم ببینم. »
گفت: «اشكال ندارد، ناراحت نباش . »
من دیگر نمی توانستم جوابش را بدهم. در حالی كه اشك هایش به سر و صورتم می ریخت، شنیدم كه می گوید: «راضی باش به رضای خدا. داداشم »
خوش به سعادتت، ای كاش این محبت در حق من می شد.

راوی: جانباز سعیدی

منبع: ماندگاران ، حسن شكیب زاده ،نشر شاهد ،1390

این روزها رسانه‌های اصولگرا و بخشی از اقشار متدین کشور با ولع خاصی به تحسین کارگردان فیلم شیار 143 می‌پردازند.

هرچند فیلم شیار 143 به خاطر محتوای آن در پرداختن مناسب به موضوع مشقت‌های خانواده شهدا و منزلت والای آنها حقا باید مورد تحسین قرار بگیرد، اما درباره تمرکز بیش از حد بر کارگردان و بازیگران فیلم، باید احتیاط به خرج داد.

به گزارش صراط، تجربه‌های سابق نیز نشان می‌دهد قداست بخشیدن به کارگردانان و بازیگران سیما به صرف مشارکت در فیلم‌های با مضامین جنگی یا ارزشی، عاقبت خوشی ندارد. به صرف این که یک کارگردان یا بازیگر، در فیلمی با موضوع ارزشی و انقلابی پرداخت، نباید احساساتی شد و آنها را تا حد قدیسه‌ بالا برد.


در سال‌های گذشته نیز دیده‌ایم که کارگردانانی که سال‌ها با ساخت فیلم‌های دفاع مقدس، مورد اعتنای جامعه ارزشی کشور قرار گرفته بودند، در بزنگاه‌هایی همچون فتنه سال 1388 سر از جبهه غیرخودی درآوردند و به ساخت فیلم‌هایی در حمایت از فتنه پرداختند و قشر متدین جامعه را دچار سرخوردگی ساختند که چه بیهوده به آن افراد دل بسته بودند.
بر مبنای همین تجارب نیز باید با کارگردان و بازیگران فیلم شیار 143 رفتار کرد. این که تصور کنیم خانم کارگردان یا بازیگر فیلم با ساخت فیلمی درباره خانواده شهدا، تحت تاثیر شان و منزلت مفاهیم ارزشی شهید و شهادت قرار گرفته‌اند، تصور خامی است.

اساسا نیز اگر خانم کارگردان فیلم شیار 143 از شان و منزلت شهدا درس واقعی آموخته بود و تحت تاثیر خون شهدا قرار گرفته بود، حجاب برتر مدنظر شهدا را کنار نمی‌گذاشت و با آرایش غلیظ و غیرشرعی در کاخ جشنواره فیلم فجر قدم نمی‌زد؛ خصوصا آن که این خانم پیش از این چادری بوده و اخیرا حجاب برتر را کنار گذاشته است که تصاویر دریافت سیمرغ این خانم کارگردان مورد توجه بسیاری از سایت ها قرار گرفت.

بنابراین شرط عقل آن است که جامعه حزب‌اللهی کشور و رسانه‌های اصولگرا صرفا به تحسین فیلم ساخته‌شده بپردازند و از عنایت بیش از حد به افرادی که آینده کاری آنها معلوم نیست و صرفا بر حسب علاقه به ژانرهای مختلف سینما اقدام به فیلم‌سازی می‌کنند، پرهیز نمایند.

سالروز شهادت حاج حسین خرازی گرامی باد
او با آنکه یک دست بیشتر نداشت ولی با جنب و جوش و تلاش فوق‌العاده‌اش هیچ‌گاه احساس کمبود نمی‌کرد و برای تأمین و تدارک نیروهای رزمنده در خط مقدم جبهه، تلاش فراوانی می‌نمود.

در بسیاری از عملیاتها حاج حسین مجروح شد. اما برای جلوگیری از تضعیف روحیه همرزمانش حاضر نمی‌شد به پشت جبهه انتقال یابد.

در عملیات کربلای 5 ، زمانی مه در اوج آتش توپخانه دشمن، رساندن غذا به رزمندگان با مشکل مواجه شده بود، خود پییگیر جدی این کار شد، که در همان حال خمپاره ای در نزدیکی اش منفجر شد و روح عاشورایی او به ملکوت اعلی پرواز کرد و این سردار بزرگ در روز هشتم اسفند ماه 1365 در جوار قرب الهی ماوا گزید. سردار دلا وری که همواره در عملیات ها پیشقدم بود و اغلب اوقات شخصاً به شناسایی می رفت.

در هر شرایطی تصمیمش برای خدا و در جهت رضای حق بود.

او یار حسین زمان، عاشق جبهه و جبهه‌ای ها بود و وقتی به خط مقدم می‌رسید گویی جان دوباره‌ای می‌یافت؛ شاد می‌شد و چهره‌اش آثار این نشاط را نمایان می‌ساخت.

شهید خرازی پرورش یافته مکتب حسین(ع) و الگوی وفاداری به اصول و ایستادگی بر سر ارزشها و آرمانها بود. جان شیفته‌اش آنچنان از زلال مکتب حیا‌ت‌بخش اسلام و زمزمه خلوص، سیراب شده بود که کمترین شائبه سیاست‌بازی و جاه‌طلبی به دورترین زاویه ذهنش راه نمی‌یافت.

این شهید سرافراز اسلام با علو طبع و همت والایی که داشت هلال روشن مهتاب قلبش، هرگز به خسوف نگرایید و شکوفه‌های سفید نهال وجودش را آفت نفس، تیره نگردانید. در لباس سبز سپاه و میقات مسجد، مُحرِم شد، در عرفات جبهه وقوف کرد و در منای شلمچه و مسلخ عشق، جان به جان آفرین تسلیم نمود.

رهبر معظم انقلاب و فرمانده کل قوا در مورد ایشان می‌فرمایند:

او (حسین خرازی) سردار رشید اسلام و پرچمدار جهاد و شهادت بود که با ذخیره‌ای از ایمان و تقوا و جهاد و تلاش شبانه‌روزی برای خدا و نبرد بی‌امان با دشمنان اسلام، در آسمان شهادت پرواز کرد و بر آستان رحمت الهی فرود آمد و به لقاءالله پیوست.

درود بر او و بر همه همسنگرانش که خود نامش حسین بود و لشکرش نیز همنام مولایش امام حسین(ع).

ایشان در کمال وقار با ظاهری مناسب و با حجابی مناسب(نسبت به طیف وسیع مدها و آرایش های فجیع و بی حجابی های بازیگران این مرز و بوم همچون سال های قبل) به شعور مخاطبانشان احترام گذاشتند و حرمت نقشی را که بازی کرده بودند با این آراستگی ظاهر حفظ کردند!
و امید که در آینده شاهد بازیگران دیگری که برای ارزش ها احترام قائلند نیز باشیم.
و امید که این جشنواره ها که با مبالغ هنگفتی از بیت المال برگزار می شوند بیش از این محل خودنمایی و ریشه به تیشه ی فرهنگ اسلامی و ایرانی زدن نباشد.

1392

 دیدار مسئولان نیروی هوایی با رهبر انقلاب

92/11/19

1357

سالروز ولادت با سعادت امام یازدهم حضرت امام حسن عسکرى (علیه السلام) را به تمامى شیعیان جهان تبریک عرض نموده،و امیدواریم خداوند متعال توفیق پیروى آن امام همام را به همه ما عنایت فرموده ودر فرج فرزند بزرگوارش حضرت مهدى (عج) تعجیل فرماید.

• حقیقت مثل منور روشن است

• نورانی شده ای؛ زیر آفتاب نشسته بودم!

• بچه های ما شیرند؛ پاکتی ! پاکتی !

• همه چیز بخور به جز تیر و ترکش

• تا ما هستیم خمپاره نیست؛ خمپاره که میاد ما نیستیم

• دنیا محل گذر است؛ نگهدار می خوام پیاده شم !

• حالش را گرفتیم موکت کردیم!

• تو اگر یکپارچه هم آتش بشوی نمی توانی چاشنی من را روشن کنی !

• تانک به احترام آرپیجی کلاهش را بر می دارد!

• هر که سر خدا کلاه بگذارد خدا سر او بشکه می گذارد

• به خودت رحم نمی کنی به فرشته ها رحم کن

• توروخدا تو نماز قضاهات ما را هم دعا کن

• عرش رفتی مواظب ضدهوایی هاش باش

• تو اگر ترکش بخوری آه و ناله اش بلند می شود.

اللهم الرزقنا شهادت فی سبیلک

محسن رفیق‌دوست وزیر اسبق سپاه می گوید: «شهید طهرانی مقدم 6 ماه قبل از شهادت آمد اتاق من و گفت ما الان موشکی داریم که اسرائیل را می‌زند.دعا کن ما روزی چند تا از این موشک‌ها را به اسرائیل شلیک کنیم.» «روی سنگ قبرم بنویسید اینجا مدفن کسی است که می‌خواست اسرائیل را نابود کند»

پنجشنبه 1392/11/17

«سید علیرضا ستاری» دیروز به جمع شهدای فتنه 1388 و قافله شهدای انقلاب اسلامی ملحق شد.

«سید علیرضا ستاری» مهندس عمرانی که در روز عاشورای سال 1388 توسط فتنه‌گران، به قصد کشت، مورد شکنجه شدید قرار گرفت و مضروب شد و به مقام «جانبازان ۷۰ درصد» نائل گردید پس از پنج سال دست و پنجه نرم کردن با آثار جراحت خویش، در سن ۳۱ سالگی به شهادت رسید که یک دختر و یک پسر خردسال از وی برجا مانده است.

وی به عنوان امدادگر هلال احمر، وارد صحنه درگیری‌ها شده بود تا به مجروحان حوادث، به‌صورت میدانی کمک کند. شهید ستاری در همین در زمینه فعالیت‌های مرتبط از جمله ورزش‌های اسکی و شنا و امور امداد و نجات به‌ویژه چتربازی و غواصی، مهارت خاص داشت.

این شهید والامقام در میان دوستان خود، به "شدت علاقه به مطالعه" مشهور بود و به آثار مذهبی شهید مطهری و دکتر شریعتی علاقه خاصی داشت.

مراسم تشییع پیکر این شهید، صبح جمعه از مقابل درب منزل وی در خیابان 17 شهریور، برگزار می‌شود.

من ماندم و متن وصیت نامه پیر جماران
من ماندم و شرمندگی از روی یاران
من ماندم و شیطان و نفس و جنگهایش
من ماندم و شهر و گناه و رنگهایش

فکه روایت‌هایی ناتمام دارد و روایت می‌کند از کسانی که بر روی رمل‌ها تشنه جان دادند و آنهایی که با دست و پای بسته به شهادت نائل آمدند.

به گزارش”بوتیا”: فکه روایت‌ها دارد از بودن و ماندن، روایت‌هایی ناتمام برای همیشه، آنجا هم گنجی تمام نشدنی است و روایت می‌کند از کسانی که بر روی رمل‌ها تشنه جان دادند، کسانی که خود را گذرگاه کردند برای به سلامت عبور کردن همرزمانشان و آنهایی که با دست و پای بسته به شهادت فیض نائل شدند.

در حالی که گروه‌های جست‌وجوی مفقودین در خاک فکه به دنبال شقایق‌های پنهان می‌گشتند، جمعی از شهدا را پیدا می‌کنند؛ در این میان با پیکر شهیدی مواجه می‌شوند که مربوط به عملیات «والفجر یک» است؛ این شهید بعد از ۱۲ سال در حالی تفحص شده که دشمنان دست و پاهای او را با سیم تلفن بسته‌ بودند و او آرام در میان خاک‌ها خفته بود. تفحص این شهید در اردیبهشت ۱۳۷۳ درارتفاع ۱۱۲ فکه صورت گرفته است.

شهید باکری

خواب و استراحت نداشت

می گفت: پاسدار یعنی کسی که کار کنه ، بجنگه ، خسته نشه
کسی که نخوابه تا وقتی خود به خود خوابش ببره...
... یه بار توی جلسه ی فرماندهان داشت روی کالک شرایط منطقه رو توضیح می داد
یه دفعه وسط صحبت صداش قطع شد
از خستگی خوابش برده بود
دلمون نیومد بیدارش کنیم
چند دقیقه بعد که خودش بیدار شد ، عذرخواهی کرد
گفت: سه چهار روز هستش که نخوابیده ام...

تصویر بالا، عکس زیباترین جوان ایران در سال 38 است که بر روی جلد مجلات آن سال منتشر شد. این تصویر متعلق به شهید «سید مجتبی هاشمی» است. او که بعدها به عنوان فرمانده گروه چریکی فداییان اسلام، با نیروهایی که لباس رزم‌شان، شلوار کردی و زیرپیراهنی بود، نه تنها قدرت ابتکار عمل را در آبادان از دشمن گرفت، که خواب‌های شوم او را برای تصرف کامل اهواز به کابوس بدل کرد.

چشم هایش خیره به عکس بابا روی طاقچه اتاق بود. بغض راه گلویش را بسته بود. اشک در دریاچه چشم هایش حلقه زده بود. با سن کم فهمیده بود میراث بابا را پلمپ کرده اند. میراثی که بابا بخاطرش جان داد. مادر صدا زد بیا به مشق شبت نمره بدم. مادر دفتر مشقش را گرفت و شروع کرد به خواندن :

آن مرد داس دارد    آن مرد با داس آمد       بابا غنی سازی داد    بابا جان داد....

مادر آرام با گوشه روسری، اشک چشم هایش را پاک کرد و گفت نمره ات می شود بیست. گفت نه مادر بیست نه. مادر گفت چرا عزیزم؟

 گفت بابا هم نمره اش بیست (غنی سازی 20درصد) شده بود که جان داد. به من 5 (غنی سازی 5 درصد) بده مادر. بیست بابایم را بردند... می ترسم دفتر من راهم پلمپ کنند.

میخواستم بزرگ بشم...

درس بخونم مهندس بشم...

خاکمو آباد کنم ...

زن بگیرم...

مادر و پدرمو ببرم کربلا...

دخترمو بزرگ کنم ببرمش پارک ,تو راه مدرسه باهم حرف بزنیم

خیلی کارا دوست داشتم انجام بدم

خب نشد...

باید میرفتم از مادرم, پدرم ,خاکم , ناموسم ,دخترم , دفاع کنم

جورابش پاره بود...
وقت نماز جماعت حواسش به پشت سری اش بود تا مبادا سوراخ جورابش را ببیند و آبرویش برود.
در همان حال به خودش گفت اگر یک جوراب سوراخ آبرو می برد،
خداوند ستار العیوب نمی بود اگر، چه می شد؟
بغضش گرفت؛ دیگر بیخیال جوراب پاره اش شد...

گفتند شهید گمنامه،پلاک هم نداشت،اصلا هیچ نشونه ای نداشت؛
امیدوار بودم روی زیر پیرهنیش اسمش رو نوشته باشه....
نوشته بود :
"اگر برای خداست،بگذار گمنام بمانم"